Mens, erger je niet!
Van frustraties op de weg, naar andere relaties.
Een van de dingen waar ik me misschien nog wel het meest aan erger in het leven: autorijden en de daarbij horende (weg)frustraties. Iemand die niet aan de kant gaat, mensen die links of juist in het midden blijven hangen, bumperklevers, mensen die keihard achterop gereden komen, etc. Herkenbaar?
Hoe komt het nou, dat dat op de weg gebeurt? Dat we uitgerekend daar zo snel geïrriteerd of zelfs gefrustreerd raken door simpel menselijk handelen? Ja, vaak staan de regels het toe. Je mag inhalen, als je iets harder rijdt mag je links rijden, etc. Maar als we verder kijken, dan lijkt het (in het verkeer) wel alsof we de ander niets gunnen. Waarom niet? Omdat wij vinden dat we in ons ‘recht’ staan, of vinden dat we ‘gelijk’ hebben.
In het extreme, gebeurt dit ook in relaties. In relaties vinden we ook dat wij degene zijn die het ‘zo goed mogelijk’ doet, ‘zoals het hoort’ en dat wij dus ‘gelijk hebben’. Het grappige is, dat is ook zo! Vanuit ons eigen standpunt gezien hebben / doen wij ook daadwerkelijk wat wij denken dat het beste is! Maar vindt de ander dat ook? Dat jij doet wat het beste is? Of zou het zo kunnen zijn dat de ander óók vind dat haar kijk op de situatie klopt, dat hij/zij doet wat het beste is? Gelijk heeft? Wie heeft er dan gelijk?
A. ‘We hebben afgesproken dat….’
B. ’Dat is niet waar, ik zei….’
A. ‘Nee, jij zei….’
We gaan met ons vingertje wijzen en ons eigen standpunt verdedigen; een meningsverschil is al gauw gemaakt en kan leiden tot erger. Want op het moment dat een meningsverschil niet wordt opgelost, denk je dan dat de ergernis afneemt of dat er daarop sneller een volgend meningsverschil ontstaat over dat onderwerp? En nog een? En nog een? Echt, neem van mij aan, het begint klein, maar je gaat je steeds sneller en meer irriteren. Of jouw partner aan jou. En deze meningsverschillen, zie ze als een vogelpoepje. En elke keer komt daar dus een vogelpoepje bij. En voor je het weet is dat ene vogelpoepje een hele berg en wordt er (terug naar de snelweg) met middelvingers gestrooid!
Wil dat zeggen dat je het altijd met elkaar eens moet zijn? Absoluut niet!
Maar meningsverschillen dienen wel opgelost te worden, anders blijven ze in het midden hangen en wordt het op een gegeven moment erger, totdat één van de twee breekt en zegt (of denkt): ‘weet je wat? Laat maar zitten, ik ga welk opzoek naar een ander’.
Hoe doorbreek je deze cirkel? In blog 8 – later in deze serie – geef ik een praktische tool over hoe je stapsgewijs tot een oplossing kunt komen, maar dit is slechts één van de oplossingen. Hier volgt een andere oplossing, die ook een mogelijkheid is.
Hoe je hier ook in toekomstige situaties (sneller) samen uit komt, leer je namelijk tijdens de workshop Communicatiestijlen (CS). De basis, in mijn optiek, om elkaar beter te begrijpen en ervoor te zorgen dat je dit soort situaties kunt oplossen of misschien wel voorkomen!
CS gaat over de manier waarop iemand praat, welke woorden gebruikt iemand, hoe doet iemand, hoe beweegt iemand, etc. In 95% van de gevallen is dát waar we ons namelijk aan irriteren, niet eens aan wat iemand feitelijk zegt. Het is niet wat de ander zegt, maar hoe de ander het zegt.
Als je dus de CS leert, heb je dus 95% minder kans op ‘meningsverschillen’ en ergernissen. Hoe fijn zou dat zijn?!
Liefs, Caty
Ps. Als je dit nog niet gedaan hebt, vul hier gelijk de stijlentest in en kijk hoe jouw CS invloed heeft op jouw relaties.
