Burn-out is niet wat het lijkt.

‘Experts’ (o.a. specialisten/GGZ Groep) zeggen dat het komt door:

– Uitputtingsreactie van het lichaam en geest;

– Het niet kunnen voldoen aan de verwachtingen van je werk (of prive);

– Te lange tijd niet kunnen ontspannen – teveel werken;

– Het bestaat uit 3 samenhangende verschijnselen: uitputting (extreme vermoeidheid), cynisme (afstand hebben van het werk, dan wel de mensen met wie men werkt), en een lager zelfbeeld van de eigen competenties.

Vanmorgen nog in het nieuws door een gerenomeerd psycholoog die dit vertelde…

Maar de waarheid is dat dit allemaal niet klopt!

Ik heb bijvoorbeeld tijden dat ik niet kan ontspannen en héél véél werk: september & oktober zijn altijd van die maanden. De laatste 1,5 jaar is dat eigenlijk zo. En toch heb ik geen burn-out. Ik was overspannen thuis van mijn werk (zo heette dat toen haha) toen ik 20 jaar was, maar niet door bovenstaande punten.

Dit is wat ik geleerd heb in de afgelopen jaren:

Burn-out heeft altijd en alleen maar te maken met het niet voldoen aan je eigen verwachtingen!

Toen ik 20 jaar was, dacht ik dat ik alles al moest weten en kunnen en ook nog alles perfect moest doen. Maar het was mijn 1^e baan, net van school en geen enkele ervaring op een kantoor. Hoe kon ik dat nou weten? Achteraf gezien heel logisch, maar toen totaal niet. Het werd een drama, waar ik na 2 jaar opgelucht wegging.

In mijn 1^e huwelijk was dit – achteraf gezien – ook zo. Ik deed wat ik dacht dat juist was: altijd alles samen doen, alles samen overleggen, alles hetzelfde moeten zien en vinden, etc. En dat ik het allemaal moest weten én kunnen. Maar ik had geen idee hoe om te gaan met een zwijgzame man die liever de goede vrede bewaarde dan feedback te geven, hoe om te gaan met ruzie, teleurstellingen en verwachtingen… en vooral hoe een goede relatie te hebben. Mijn eigen verwachtingen daarover waren compleet anders dan die van mijn (toenmalige) man.

Pas toen ik na mijn scheiding aan de slag ging met mezelf door de Essence trainingen te doen en 8 maanden alleen te gaan reizen naar Australië en Nieuw-Zeeland, leerde ik hoe ik dit anders kon doen. Leerde ik dat ik niet alles hoef te weten en te kunnen. En dat “ik weet het niet” ook een prima antwoord is .

En dat als ik stress ervaar, ik vooral moet gaan kijken naar “wat verwacht ik in deze situatie eigenlijk van mezelf? Wat verwacht ik van de ander? En vooral: klopt dat met elkaar?” Meestal klopt het namelijk totaal niet: wat ik verwacht en wat mijn werkgever of collega van mij verwacht bijvoorbeeld. Of wat mijn partner van mij verwacht.

En zodra je dit gaat bespreken met je partner of werkgever of collega, valt meestal de “druk op onze schouders” direct weg, voelt alles lichter en kunnen we weer met plezier aan het werk.

En als je er niet uit komt omdat jouw verwachtingen heel anders zijn of dat die van de ander heel hoog zijn en je daar niet aan wilt voldoen, dan kun je altijd een keuze maken om niet aan die verwachtingen te willen voldoen. En dan mag je zeggen “ik ga hier niet aan voldoen. Wat ik wel kan doen, is…. “.

Dan weet de ander waar hij/zij aan toe is en hoef je je daar ook niet meer druk om te maken. Scheelt weer nieuwe druk 🙂